Hewito

<<Nie mogłem oderwać wzroku od jej twarzy>>

bo była taka wstrętna. Generale Caislohen nie przesadzaj z Kresem on się zna lecz bez przesady. Zresztą wydaję mi się że temu gościowi nic nie pasuje zawsze ma coś do powiedzenia, krytykuje na potęgę wszystkim bez końca pisząc to źle a tamto jeszcze gorzej, w koło Macieju. Dochodzę do wniosku lepiej wcale nie pisz bo jak to zrobisz to pan Kres cię zjedzie jak psa, u mnie to już kres wytrzymałości .

"Poklepał krasnoluda po ramieniu swą lewą dłonią..." -Jacek Dukaj-"Ruch Generała"

Cais, na brzydką twarz można się zapatrzeć, dlaczego nie pamiętam, jak kiedyś nie mogłam oderwać wzroku od pewnej pani z brodą (hmm, faceta z piersiami??) - uroki częstego dojeżdżania pekaesem

Cais, na brzydką twarz można się zapatrzeć

Ja nie potrafię. Może dlatego że:
- nie spotykam właścicieli brzydkich twarzy;
- może jestem estetą, ale wolę piękne twarze:
- (i najważniejsze) nie przeglądam się długo w lustrze.

A wracając do tematu, jak zauważył słusznie Edgar - o Kresie i przymiotnikach.

Oczywiście, że w opisach przymiotnik jest niezbędny. Jest niczym miecz dla rycerza, mąka dla piekarza, ale nie można przesadzić. Gdy wrzuci się za dużo przymiotników, to Czytelniki może, niczym zdegustowany zupą mąż, powiedzieć (i przypomniał mi się pewien cytat, kto wie skąd on?): "koniec tej maskarady!". A po co Autor ma denerwować czytelnika: "szkarłatną krwią", "zielonym odcieniem szmaragdowej trawy" - to tylko obniża wartość tekstu zamiast podsycać Czytelnika i działać na korzyść Twórcy.
Co do przepisu na tekst. To nie jajecznica, gdzie powie się: na trzy porcje - weź tuzin jaj, kilogram cebuli etc., etc.
Trzeba mieć wyczucie i działać w pewnych granicach. Nie za dużo i nie za mało. A ile ty już weźmiesz, drogi Autorze, twoja sprawa, dbaj tylko, by nie wejść na wojenną ścieżkę z Czytelnikiem, bo z pewnością tę batalię przegrasz.
Co do błędów. Racja. Jak mówi Biblia (ateiści nie czytać, wszak wy w to nie wierzycie) - "widzisz drzazgę w oku brata swego, a nie widzisz belki w oku swoim" - cytowane z pamięci, więc gdyby były jakieś błędy - powiedzieć mi. Taka jest już rzeczywistość, że lepiej patrzeć i krytykować cudze niż swoje. Co poradzić, dlatego wrzuca się tekst na forum i czeka na opinie innych, bo w przeciwnym można by siedzieć w domu i się samemu męczyć.

Co do "ukochanych" przymiotników - nie przesadzać w obydwie strony.

Pisać, kurde, trzeba tak, żebyś potem po 10 latach (kiedy już nic nie pamiętasz) po odczytaniu własnego tekstu zobaczył ten sam pomysł, który miałeś w trakcie czytania.

Chyba miałeś na myśli pisania - i tutaj się zgodzę.
A co do tego:

["och, ojej. Zauważyłem, że większość moich rzeczowników jest w mianowniku!!1!1!11! A pan xyz mówił, że należy używać biernika i dopełniacza!"]

Nikt nie ma monopolu na rację i prawdę. Nikt także nie każe słuchać panów xyz czy abc - robisz co chcesz, ale trzeba się liczyć z tym, że jedni uważają tak, a inni tak. Niektórzy lubią mnóstwo przymiotników, inni rzeczowników, a jeszcze inni czasowników. Inni lato, inni zimę.

A z przymiotnikami.
Co wywołuje wyraźniejszy obraz: "Biały komputer zsunął się z aluminiowej blachy bagażnika i zaczął dachować po drodze" czy "komputer zsunął się z blachy bagażnika i zaczął dachować po drodze"? A wiadomo, że blacha bagażnika, że komputer pewnie biały. Że blacha aluminiowa.
Ale to kwestia stylu.

Opis powinien przekazywać informacje, a nie tylko zapełniać strony. Jeżeli jest wyraźny powód, dla którego użyto danego słowa to wszystko dobrze. Ale skoro jest na każdym kroku przymiotnik (bo o nich mowa w temacie) to ja się zastanawiam "po co mnie to?" albo "konkrety, gościu, konkrety". Czytelnik nie chce wiedzieć, czy komputer był biały, czarny, zielony czy różowy, jeśli to nie ma znaczenia dalej. Po co mnie wiedzieć, że koń był czarny, skoro go za chwilę zginie w bitwie? Rozumiem, jeśli to będzie miało znaczenie.

Podsumowując - ważne jest wyczucie (powtarzane już wielokrotnie). Jeśli ktoś chce dużo przymiotników, proszę bardzo, ale są osoby, które kręcą głową gdy czytają "wielki mag w białym, nieskazitelnie śnieżnoczystym płaszczu z karmazynowymi, niczym szkarłatna krew płaszczy przemierzał rozległe, zielone, skąpane w popołudniowym słońcu, puste i ciche, widocznie pozbawione większej fauny i innych różniących się od ludzi istot równiny Drakkartu" -  nie dobrze się robi.
Wszystko w odpowiednich proporcjach. Ale nikt nie mówi, że dwa musi się równać dwa.

Ogólna (przynajmniej wysunięta przeze mnie, więc nie musicie się z nią zgadzać) zasada jest taka - jeśli pojawia się coś, to znaczy, że to ma znaczenie. Jeśli czegoś nie ma, także tak musiało być. Jeśli piszę "krew" mam na myśli krew, czyli czerwona - każdy wie, jaka jest krew. Ale gdy piszę "zielona krew" - to mam na myśli inną niż ludzką krew, a przymiotnik "zielona" daje do myślenia, że tamta krew nie jest czerwona.
Tyle z mojej strony, pokrętnych uwag i spostrzeżeń. I wcale nie chcę, by się czepiano za mądrzenie. Każdy ma swoją mądrość i wyraża swoją opinię. Nie jest tak, że każdy ma rację i wszyscy muszę się z nim zgadzać.

PS. Co do blachy bagażnika. To cenna informacja, więc powinno zostać. Jeżeli będzie samo "blacha" to można się domyślać czego to była blacha i nie wiadomo - tutaj autor łapie minusa. Jak napisze "blacha bagażnika" - przekazuje informacje. Czytelnik wie z czym ma do czynienia. Nie musi sobie wyobrażać blachy dachu, czy czegoś innego.

"Biały komputer zsunął się z aluminiowej blachy bagażnika i zaczął dachować po drodze"

Moje pytanie brzmi - w jaki sposób komputer może dachować?

PPS. Gdy czytam tekst spodziewam się, że Autor docenia Czytelnika (zaraz mnie zjadą za "bezfabułowość"). Jeśli pisze coś, wierzę, że ma ku temu poważny powód - jeśli takiego powodu nie ma, uznaję go za ignoranta i kogoś kto się znęca nad Czytelnikiem.

PPPS. Folvor rozumiem Cię, nie chcę się nikogo czepiać.

Opis powinien przekazywać informacje, a nie tylko zapełniać strony. Jeżeli jest wyraźny powód, dla którego użyto danego słowa to wszystko dobrze. Ale skoro jest na każdym kroku przymiotnik (bo o nich mowa w temacie) to ja się zastanawiam "po co mnie to?" albo "konkrety, gościu, konkrety". Czytelnik nie chce wiedzieć, czy komputer był biały, czarny, zielony czy różowy, jeśli to nie ma znaczenia dalej. Po co mnie wiedzieć, że koń był czarny, skoro go za chwilę zginie w bitwie? Rozumiem, jeśli to będzie miało znaczenie.

To nie jest pieprzony wiersz, że każde słowo musi się liczyć. Jak zaczniesz pisać zwracając uwagę na każde słowo powstaną tzw. "zgrzyty", czy chcesz czy nie.
Btw. pogrubione. Po co ci wiedzieć o jakiejś bitwie, skoro zaraz skończy się książka? Nienormalne podejście...

Nikt nie ma monopolu na rację i prawdę.

Otóż najpiękniejszy, najdokładniejszy i najbardziej dosadny język (ta twoja prawda) to matematyka. Pisanie ogólnie zawsze polegało tylko na tym, żeby ludzie zrozumieli książkę. Chcesz się zachwycać samą treścią bez fabuły - pisz lirykę ;p