Hewito

Oho ho... Poważny temat, tak przynajmniej mi się wydaje.
Moim, jakże skromnym zdaniem, człowiek nie będzie nieśmiertelny. Być może za kilkanaście (albo nawet za kilka) lat będzie mógł przedłużyć życie. Ale żyć wiecznie nie możemy, przynajmniej na tym świecie...
Od wieków ludzkość poszukuje eliksiru życia. Czy znajdzie? Kto wie, z pewnością będziemy mogli dożywać spokojnie setki, ale czy nasze środowisko pozwoli na taką długowieczność?
To są dwie, nierozerwalne aspekty.
W przyszłości powietrze może bardziej truć, przez co skrócimy nasze życie; ale z drugiej strony coś podtrzyma żywotność.
Bilans może być zaskakujący.

Nie będę oceniał tutaj czy jest to możliwe- nie wiem, nie mam zamiaru gdybać. Na pewno nie chciałbym być nieśmiertelny (co innego wiecznie młody...). Przedłużanie życia- tak, ale życie wieczne- nie.

1. Przeludnienie. Co chwilę ktoś się rodzi, ktoś inny umiera- natura. Jak zaburzony byłby system?
2. Mając trzysta, czy 100 lat byłbym osobą dojrzałą? W jakim wieku miałbym zakładać rodzinę? Komu "przywilej" nieśmiertelności by przysługiwał?
3. To takie...niemoralne? dziwne? Nie wiem dlaczego, ale mam mieszane odczucia na ten temat...Ludzkość nie jest na to gotowa.

Ostatnio edytowany przez Xin (2008-05-10 15:19:53)

Spójrzmy na nieśmiertelność z innej perspektywy. Ludzi odróżnia od siebie głównie to, co mają w głowie. Załóżmy, że człowiek w wieku 30 lat postanawia się sklonować. Wychowuje tego klona jak dziecko, a za 20 lat, gdy on ma już 50, a klon 20, robi się przeszczep mózgu. Wiem, że przeszczep mózgu jest nie wykonalny w obecnych czasach, ale może za kilkanaście lat...
Człowiek otrzymałby "nowe" ciało, a umysł pozostałby ten sam. Nasz mózg przecież może żyć bardzo długo, problem jest z innymi narządami - tak mi się przynajmniej wydaje, nie jestem dobry z biologii Pomyślcie, jak dzięki temu mogłaby się rozwijać nauka. Gdyby urodził się drugi Leonardo da Vinci, mógłby pracować przez 150 lat, posiadając cały czas młode ciało.

Caislohen napisał:

A po co? A może klonując człowieka, otrzymalibyśmy identycznego, który posiada taki sam umysł, uczucia, myśli etc. Wtedy przeszczep mózgu nie miałby sensu.

Ponieważ osoba w wieku 30 lat, ma już pewne doświadczenie naukowe, a dzięki temu nie musi go na nowo zdobywać.

Człowiek nigdy nie będzie w pełni nieśmiertelny, możliwe że nauka pozwoli nam wydłużyć życie, ale nie w nieskończoność.
Nawet jeśli znaleziono by sposób na nieśmiertelność napewno byłaby ona dostępna tylko dla bogaczy, co spowdowałoby ogromne dysproporcje społeczne, podzieliłoby ludność na dwie kasty.
Co do przeludnienia to kiedy będziemy znali sposób na nieśmiertelność(który notabene według mnie nie istnieje)napewno będziemy już kolonizować wszechświat więc miejsca nie zabraknie

Nieśmiertelność byłaby też powodem walk między bogatymi i biednymi, a także między samymi bogatymi(mamy nieśmiertelną królową i księcia który jest gotów poczekać aby przejąc władze, ale jej nigdy nie przejmie, bo królowa nie zginie naturalną śmiercią, więc taki książe będzie knuł aby ją uśmiercić...)

Niestety, ale nie każdy jest sprawny umysłowo w wieku 70 lat, a co dopiero, gdyby miał żyć 170...

A propos klonów, klony mają to samo DNA, ale nie mają takiego samego umysłu, tej samej świadomości, więc jednak przeszczep mózgu byłby dobrym wyjściem dla tego kogoś, co chce mieć nowe cialo (ale druga sprawa, że ciężkie byłoby to do wykonania, bo komórka ma swój określony wiek, jak na przykładzie owcy Dolly. No ale zakładamy, że technika poszła mocno do przodu)

Szczerze, to czego teraz najbardziej się boję, to śmierć. Jestem młoda, mam plany na przyszlość na 15 lat w przód, nie chcę umierać. Czy chciałabym żyć wiecznie? Nie wiem, czy bym potrafila patrzeć, jak świat się zmienia i odchodzą wszyscy i wszystko, co znałam i kochałam. Ten świat, który mamy teraz nie różni się tak mocno od tego z mojego dzieciństwa, choć i tak już trochę tęsknię. A za 100 lat...

Dla mnie najważniejsza jest sprawność umysłu, nie ciało. Mogę być nawet stara i pomarszczona, ale najważniejsze, bym cały czas mogla się rozwijać (umysłowo), a nie zatrzymać się na sześćdziesiątce i z biegiem lat demencieć.

Zresztą, nam, młodym ciężko jest coś powiedzieć na ten temat. Teraz jestem inna, niż byłam dwa lata temu, za dwadzieścia lat tym bardziej inaczej będę patrzyła na świat. Myślę, że kiedy człowiek ma te 70, 80 lat, myśl o śmierci jest na tyle bliska, że staje się czymś normalnym... Co innego umrzeć młodo, a co innego ze starości.

Ech, żyć wiecznie, kusząca perspektywa, tak, chciałabym, ale tylko z taką możliwością, że przede wszystkim mój mózg sie nie starzeje, a ja mogę skończyć swoje życie, kiedy mam na to ochotę. Nie jestem pogodzona z tym, że ludzie umierają.

A propos mózgu. Niestety jest tak, jak mówi mój przedmówca. Trzeba więc przede wszyskim udoskonalić (stworzyć w ogóle jakieś) metody zachowania sprawności umysłowej.

Ostatnio edytowany przez Lilith (2008-05-15 12:03:51)

A ja mam pytanie. Czy umarlibyście za kogoś/coś?

Dobre pytanie. Wiele osób mówi, że umarliby za coś, za swoje dzieci, za wolność narodu. Niektórzy mówią to szczerze, niektórzy ginęli za wolność, niektóre matki wolą urodzić dziecko i same umrzeć, ich sprawa. Ja sam nigdy się głębiej nie zastanawiałem czy umarłbym za "wyższy cel". Jakbym nie miał nic, rodziny, domu, pieniędzy to wtedy bym się pewnie zdecydował poświęcić życie za coś bardzo ważnego, ale na razie nie spodziewam się takiej sytuacji, ani nie widzę nigdzie "wyższych celi(ów, nie wiem jak to się powinno poprawnie pisać)" wartych mojego życia.